Hrabia Napoleon Stanisław Adam Feliks Zygmunt Krasiński herbu Ślepowron urodził się 19 lutego 1812 roku w Paryżu, w domu przy Boulevard Montmartre 10. Zalicza się go do grona Trzech Wieszczów, największych poetów polskiego romantyzmu, obok Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego.
Był synem generała Wincentego Jana Krasińskiego i księżniczki Marii Radziwiłłówny. Debiutował w 1828 roku przepojonymi makabrą opowieściami gotyckimi. Kształcił się w domu w Warszawie i Opinogórze pod kierunkiem pisarza Józefa Korzeniowskiego i matematyka Piotra Chlebowskiego, później w Liceum Warszawskim, najlepszej szkole średniej w Królestwie Polskim, oraz na wydziale prawa Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Największy wpływ na poglądy i całe życie twórcy miał jego ojciec – ingerował zarówno w polityczne poglądy syna, jak i życie osobiste (np. wymusił małżeństwo z Elizą z Branickich, mimo miłości do Delfiny Potockiej). Krasiński pod wpływem ojca nie wziął udziału w powstaniu listopadowym i demonstracjach patriotycznych. Poddany ostracyzmowi ze strony kolegów, zmuszony był przerwać studia. Został wysłany przez ojca do Szwajcarii, gdzie po raz pierwszy zetknął się z literaturą i myślą europejskiego romantyzmu. Odtąd przebywał przeważnie za granicą – w Niemczech, Francji i Włoszech, aby choć częściowo uwolnić się spod wpływu ojca. W Rzymie poznał Juliusza Słowackiego i zaprzyjaźnił się z nim.
Od 1831 roku cierpiał na powracający rozstrój nerwowy, potęgowany różnicą przekonań politycznych z ojcem oraz na chorobę oczu, która groziła ślepotą. Zygmunt Krasiński zmarł na gruźlicę 23 lutego 1859 roku w Paryżu. Zwłoki zostały przetransportowane do Opinogóry koło Ciechanowa, gdzie znajduje się obecnie Muzeum Romantyzmu.
Najważniejsze dzieła Zygmunta Krasińskiego: „Irydion”, „Nie-Boska komedia”, „Przedświt”, „Psalmy przyszłości”.